Meet Elbow! Een Engelse alternative rock band opgericht in 1991 in Manchester UK. 20 jaar geleden ontmoetten studenten Guy Garvey (zang) en gitarist Mark Potter elkaar op college. Mark stelt Guy voor aan een paar vrienden en een band komt tot stand. Mr Soft (later Soft) zoals de band eerst heette trad op in een aantal pubs in Manchester en naast hun college schreven ze hun eigen nummers. In 1997 veranderen ze hun naam in Elbow. In 1997 tekent Elbow bij platenlabel Island Records en levert hun eerste album af. Dan gebeurt het ergste wat je als band kan overkomen. Island wordt opgekocht door Universal waardoor het album van Elbow nooit is uitgebracht. Toch was dat geen reden om bij de pakken neer te gaan zitten. Ze gaan als indie band verder en brengen 3 EP's uit die hoog binnen komen bij BBC Radio.
Maar, dit is allemaal nog maar het begin. Album na album wordt uitgebracht, ze staan op grote festivals als Roskilde in Denemarken en een aantal keer op het populaire Glastonbury in Engeland. Ze nemen grote prijzen mee naar huis, waaronder de Mercury Music Prize die ze kregen voor hun album: "The Seldom Seen Kid". Ook zet Elbow zich in voor War Child én hebben ze in het voorprogramma gestaan van Coldplay en U2. Deze band is van wereldniveau en heeft zoveel mooie dingen (mee)gemaakt, dat (toen ik hun bio las) er best wel van onder de indruk was dat ik die band live zou gaan zien. Wil je meer weten over de band en hun muziek kijk dan op de Engelse Wikipedia (het is tenslotte geen BOTM ;-) Dan gaan we nu snel over naar het concert!
We waren al vroeg weggegaan van huis want we wisten dat het uitverkocht was en het dus wel eens heel druk kon gaan worden! Eenmaal binnen stonden we gelukkig meteen goed. Om 8 uur sharp kwam het voorprogramma: Howling Bells. Een lekkere opening met een goeie zangeres en toffe liedjes. Het op- en afbouwen ging heel vlot en iets over negenen kwamen ze al op. Daar stond 'ie dan.. Guy Garvey, pal voor m'n neus. Hij opende met "The Birds" en vloeide van het één naar het andere mooie nummer. Ik wist (door wat ik eerder had gelezen) dat Guy een echte poëet is. Dat liet hij bij dit concert goed merken en vermaakte het publiek tussen de nummers door met een paar mooie gedichten. Maar hij is ook echt een grappenmaker en het publiek moest dan ook vaak hard om hem lachen. Het geluid was (zoals ik van de HMH gewend ben) prachtig, meteen goed, niet te hard / niet te zacht.. gewoon, zoals het hoort. De prachtige klanken van de violisten achterin met het mooie pianospel en de geweldige zang van Garvey bezorgde mij maar ook m'n vader een hoop kippenvel momenten. Ook het decor was zo mooi en werd perfect afgestemd op ieder nummer. Halverwege het concert gingen de mannen bij elkaar staan en maakten bekend dat ze dit jaar al 20 jaar bestaan. En hoe cool was dat, het hele, nee echt het hele publiek ging "Lang Zal Die Leven" zingen. Ze keken allemaal echt geschokt en hadden dat niet zien aankomen. Dat maakte het concert zo leuk! Wij genoten maar zij net zo. Tijdens de toegift speelden ze nog 2 nummers waarvan het laatste nummer het allermooiste en bekendste is: "One Day Like This". Ik ben stapelgek op dat nummer en iedereen stond keihard mee te zingen en te zwaaien. De hele zaal zat op een roze wolk die hoog in de lucht dwarrelde. Na ruim een uur en 3 kwartier gespeeld te hebben (bijna 2 uur!) was het einde dan echt daar. Mijn vader en ik keken elkaar aan en zeiden allebei tegelijk: "Best concert ever, by far!". We hadden er zo ontzettend veel van genoten. Het was een heerlijke avond om nooit te vergeten.
Dus ja, heel stiekem.. vond ik dit nog mooier dan Saybia (wat ook al bloedmooi was) maar hier klopte gewoon écht alles. Ik kijk er met heel veel plezier op terug. Thank you Elbow!
Liefs Lisa
No comments:
Post a Comment