Maandenlang heb ik er naar uitgekeken, het concert van James Morrison op 16 maart 2012 in de HMH in Amsterdam. Afgelopen vrijdag was het dan eindelijk zover. Omdat vrijwel iedereen bekend is met deze inmiddels behoorlijk grote Engelse zanger skip ik de biografie en gaan we meteen even wat foto's bekijken!
Ik ben meteen na stage afgereisd van Amsterdam-West naar Amsterdam-Zuid Oost. Daar trof ik een ander mega groot JM fan met wie ik had afgesproken. We propten snel nog even een patatje naar binnen en stonden 10 minuten later voor het immens grote podium. Er waren al heel wat fans aanwezig die zich voor het podium gevestigd hadden. Jammer! Niet helemaal vooraan, maar we hebben gelukkig allebei onze lengte mee en we konden langs iedereen heen kijken. Dat was fijn én nodig, want ik moet Mr. Morrison natuurlijk wel goed kunnen zien :)
Eerst kwam om 8 uur het voorprogramma wat lekker in het gehoor lag. Het neemt de vermoeidheid en spanning tijdens het wachten gelukkig een beetje weg. Om 9 uur exact kwam hij, met z'n band, het podium opgelopen. De sfeer zat er gelijk al goed in. Hij begon met een lekker up-tempo nummer: Beautiful Life, van zijn laatste plaat: "The Awakening". Hier heeft hij overigens veel nummers van gespeeld. Ik moet ook zeggen dat ik zijn band echt fantastisch vond. Alom complimenten voor hem natuurlijk, maar de band is minstens zo belangrijk. De achtergrondzangeressen waren echt briljant en ook het gitaarspel van de gitarist die af en toe erin gegooid werd klonk fantastisch. Over de setlist kan ik ook niets meer dan lof uitspreken. Ik vind bijna alles goed en zing alles mee, dus dat kon ook bijna niet anders ;-) Up, zijn meest recente single met Jessie J heeft hij prima opgelost met één van zijn backing vocals, die naast het uiterlijk ook zo'n zelfde stem als Jessie had. Daarna speelde hij een akoestische versie van zijn nummer met Nelly Furtado: Broken Strings, ook erg mooi. Het geluid in de HMH was ook precies weer zoals het hoort te zijn, vol en harmonieus. Ook het decor was erg mooi aangekleed met de verlichte papieren ballen. Tijdens zijn comeback speelde hij nog 3 nummers, waaronder mijn favoriet: Wonderful World, en dat maakte het totale concert precies anderhalf uur. Om half 11 druppelde iedereen naar buiten met een heel fijn gevoel van binnen.
De fan met wie ik was, heeft er net zo van genoten als ik en we hebben in de trein nog uitgebreid nagepraat over deze bijzondere ervaring. Het jammere van een concert is dat het maar een paar uur duurt en dat het einde snel in zicht is. Toch is het een belevenis die niemand je meer afneemt. Ik kan eindelijk, na maanden gewacht te hebben, zeggen dat ik James Morrison live heb gezien. Ja, dat kan ik ook weer van m'n lijstje afstrepen.
Sweet dreams,
Liefs Lisa
My favourites (top 10) ^^
No comments:
Post a Comment